Dwadzieścia dialogów Jezusa

Książka zatytułowana „Dwadzieścia dialogów Jezusa” stanowi jedną z wielu prac cenionego myśliciela, uczonego i biblisty, a nade wszystko Opata Opactwa Benedyktynów w Tyńcu ojca Augustyna Jankowskiego. To zarazem jedna z ostatnich książek zmarłego w 2005 roku duchownego, która doczekała się właśnie wznowienia, stanowiąc reprezentatywny przykład formułowanych przez niego myśli.

Nie jest to w każdym razie dzieło proste w odbiorze z punktu widzenia czytelnika niezaangażowanego dotąd w sprawy interpretacji Pisma Świętego. Ojciec Augustyn na kartach książki „Dwadzieścia dialogów Jezusa” używa wszak trudnego języka i takich też sformułowań (m.in. eklezjologia, egzegeza, epifania), które mogą sprawić trudność osobom chcącym bliżej poznać Ewangelię i nauczanie Jezusa Chrystusa. Z tego też powodu książka wydaje się być adresowana do czytelników zaawansowanych w znajomość Pisma Świętego (szczególnie Nowego Testamentu), zainteresowanych teologią, a także przynajmniej od kilku lat poszukujących interpretacji nauki leżącej u podstaw chrześcijaństwa.

Tak oto Ojciec Augustyn na kartach książki „Dwadzieścia dialogów Jezusa” ułatwia owe poszukiwania, umożliwiając równocześnie poznanie Jezusa Chrystusa w relacjach z różnymi postaciami, które znamy z Nowego Testamentu. Są to relacje starannie wyselekcjonowane, umożliwiające czytelnikowi poznanie zbawiciela jako mówcy i nauczyciela w różnych, wybranych przez Ojca Augustyna, sytuacjach. Tytułowe dwadzieścia dialogów to więc cytaty z Nowego Testamentu, do których swoją interpretację dołączył autor książki. Uwagę zwracają przede wszystkim takie postacie jak Nikodem czy Zacheusz, niewywołujące przecież w pierwszej myśli skojarzenia z chrześcijaństwem i naukami Jezusa Chrystusa, a przynajmniej nie wśród świeckiej części chrześcijan. Ojciec Augustyn przybliżając więc Jezusa Chrystusa w interesującym dialogowym ujęciu, rozświetla także możliwość dotarcia do tych nowotestamentowych opisów, które nie zostały dotąd, nazwijmy to dość niezręcznie, spopularyzowane. To dzieło stanowi zatem możliwość głębszego poznania nauk chrystusowych w kontekstach rzadko ogłaszanych.

W książce pojawiają się także postaci nienazwane, takie jak bogaty młodzieniec, samarytanka czy kandydaci na uczniów, co ma na celu zwrócenie uwagi na powszechność nauk Jezusa Chrystusa, ich uniwersalny charakter, a także międzypokoleniowe przesłanie. Centralne miejsce na kartach dzieła wydają się jednak zajmować interpretacje Ojca Augustyna jeśli chodzi o dialogi Jezusa Chrystusa z Poncjuszem Piłatem, Marią Magdaleną i św. Pawłem „Apostołem Narodów” z Tarsu. W tej części „Dwadzieścia dialogów Jezusa” zdaje się wyjaśniać, czy też stanowić drogowskaz, do misji pełnionej przez wymienione osoby w dziejach zbawienia. Szczególnie należy tu wymienić rozdział związany z Poncjuszem Piłatem, postacią przecież wciąż niejednoznaczną, trudną do prostej oceny, a także z Marią Magdaleną, budzącą od wieków zainteresowanie badaczy świeckich i duchownych. Próby poczynione przez Ojca Augustyna do wyjaśnienia słów wypowiedzianych do tej niewiasty przez Jezusa Chrystusa, tzn. „Nie dotykaj mnie” (Noli me tangere) stanowią jeden z najbardziej istotnych atutów, który skłania do zapoznania się z książką. Interpretacja zasłużonego benedyktyna wydaje się wszak niezwykle trafna i ważna.

Poza tym wszystkim książka „Dwadzieścia dialogów Jezusa” zawiera pewien ładunek historyczny, szczególnie w części związanej z Poncjuszem Piłatem, a także dużą liczbę obyczajowych ciekawostek z okresu życia Jezusa Chrystusa. Nie jest to dzieło szczególnie rozbudowane pod względem ilości stron, ale metodyka i konsekwencja Ojca Augustyna czynią je w pełni wartościowym, ważnym dla chrześcijan poszukujących znaczeń w Nowym Testamencie. Szczególnie w okresie około-wielkanocnym, w którym to dzieło się ukazało na rynku. Każdy dialog tu coś ze sobą niesie i wzbogaca czytelnika w zakresie poznania Jezusa Chrystusa i jego nauk. Jedyne, co może stanąć na drodze do głębszego poznania „Dwudziestu dialogów Jezusa” jest wcześniej wspomniany dość wymagający język autora, ale czy poznanie nie wymaga doskonalenia się? Sądzę więc, że na dziedzictwie literackim pozostawionym przez Ojca Augustyna owe doskonalenie się znalazło sprzyjający grunt.