Milczeć, aby usłyszeć

Milczeć, aby usłyszeć W naszych rozkrzyczanych czasach rozdętego indywidualizmu trzeba przypomnieć sobie o wartościach najbardziej podstawowych. Trzeba na nowo odkryć, że nasze życie jest po coś, że posiada ono jakiś sens, który każdy z nas musi sam odkryć. Sens ten odsłania się w dialogu, jaki w głębi nas toczy się z Bogiem. Niestety, najczęściej – wydaje się – uciekamy od tego dialogu w hałas, nieustannie szukając nowych atrakcji życia. I dzieje się tak czasem aż do końca, do momentu gdy wszystko się kończy, gdy wszystko, co zdobyliśmy, zostaje nam zabrane i traci jakikolwiek sens. Nadzy, pozbawieni wszystkiego, co nie jest nami, stajemy przed Tym, który nas powołał do życia swoim słowem. Usłyszymy wówczas pytanie, przed którym nie będziemy mogli już uciec: „Gdzie jesteś?” Czy jesteśmy przygotowani na to pytanie? Czy potrafimy prawdziwie na nie odpowiedzieć? Nie ma dla nas w życiu nic ważniejszego od przygotowania się na to spotkanie z Bogiem, aby Mu w pełni odpowiedzieć, aby w tej odpowiedzi urodzić się do pełnego życia. Milczenie, słuchanie i posłuszeństwo są niezbędnymi warunkami tego naszego przygotowania się. Dlatego też w życiu monastycznym są one wartościami podstawowymi i niezbywalnymi. Ale tak samo ważne są w życiu duchowym każdego człowieka, nie tylko chrześcijanina. Bez milczenia i wsłuchania się w prawdę nie możemy stać się tymi, kim w istocie jesteśmy. W naszych refleksjach staramy się uchwycić zasadniczy sens milczenia, słuchania i posłuszeństwa, opierając się na bogatej tradycji monastycznej wywodzącej się od św. Benedykta.