Warto grać czysto

Jan Pospieszalski, znany polski muzyk, dziennikarz i publicysta, w swojej książce Warto grać czysto dzieli się osobistymi refleksjami na temat mediów, polityki i współczesnych wyzwań społecznych. Z pasją opowiada Krystianowi Kratiukowi o swojej karierze muzycznej, kulisach pracy dziennikarskiej oraz o trudnych rozmowach, które prowadził w programie Warto rozmawiać. Książka rzuca nowe światło na mechanizmy działania mediów oraz ich rolę w kształtowaniu opinii publicznej, a także na konflikty, które towarzyszą poruszaniu kontrowersyjnych tematów, takich jak pandemia, polityka zdrowotna i wolność słowa. To osobista opowieść o odwadze stawiania pytań i nieustępliwym dążeniu do prawdy.


Jan Pospieszalski – polski muzyk, aranżer i kompozytor, a także dziennikarz i publicysta, przez wiele lat związany m.in. z TVP, autor programów radiowych i telewizyjnych. Prowadzi swój kanał na YouTube Jan Pospieszalski rozmawia. Prywatnie mąż, ojciec i dziadek.


Krystian Kratiuk – redaktor naczelny PCh24.pl, publicysta, autor książek i filmów. Prowadzi program Ja, katolik na YouTube. Prywatnie mąż i ojciec.


Krystian Kratiuk: Czy po wyrzuceniu z TVP nadal uważasz, że warto było rozmawiać?
Jan Pospieszalski: Oczywiście. Wręcz umocniłem się w tym przekonaniu.
KK : Kiedy zauważyłeś, że zaczynają się kłopoty?
JP : Początkowo przeniesiono nas do TVP3, a więc na antenę o mniejszym zasięgu i prestiżu. Byliśmy niesterowalni, ale mieliśmy rzeszę fanów, więc nie można było nas ot tak zdjąć. Mieliśmy też zwykle, przy jakichkolwiek merytorycznych sporach, więcej argumentów. Większość naszych „nadzorców” z TVP była ludźmi znacznie od nas młodszymi, z mniejszym doświadczeniem i dziennikarskim, i życiowym. A wśród nas był Paweł Nowacki, drukarz z podziemia, były szef całej publicystyki w TVP, jeszcze z czasów Wildsteina, był Rafał Dudkiewicz, Karol Wojteczek i w końcu byłem ja. Wygrywaliśmy wszystkie sporne kwestie, bo taki młodzian wysłany do pilnowania nas przeważnie merytorycznie czy na poziomie znajomości prawa prasowego, kodeksu etyki dziennikarskiej, zostawał rozjechany. W związku z tym Kurski, wiedząc o tym, że nie będziemy karnie maszerowali do rytmu politycznych dyrektyw, wrzucił nas na antenę najmniejszego prestiżu; wyrzucić nie chciał, bo miałby w obozie politycznym problem.
FRAGMENT