Cierpienie największym skarbem

Istnienie Boga nadaje sens naszemu cierpieniu i uwalnia od poczucia, że jest ono jedynie dramatem. Jako ludzie wierzący Bogu odczytujemy cierpienie w wymiarze ekspiacji za grzechy nasze i całego świata. Okazuje się, że Bóg niesie nasze cierpienie. „Cierpienie, będące zawsze ciężarem, od czasu Krzyża nie jest już złem. Złem jest to, co przerywa proces zjednoczenia, a więc grzech” (Mistrz Eckhart). Bóg chce tego, co dla nas najlepsze. A właśnie cierpienie najszybciej może uczynić nas doskonałymi. Nasze cierpienie z Chrystusem jest najkrótszą drogą do zjednoczenia z Nim. Prowadzi ono do ogołocenia życia z tego, czego dobrowolnie Bogu nie chcemy oddać, a co stanowi zasadniczą przeszkodę w zbawieniu. Jeśli cierpimy ze względu na Boga, wówczas On cierpi z nami. Jeśli cierpię w Bogu, wówczas On współcierpi wraz ze mną. Koniecznie zatem trzeba odnowić nasze spojrzenie na cierpienie. Nawet więcej – traktować je jako „największy skarb”, jak to określiła św. Siostra Faustyna w Dzienniczku (Dz. 342). Dla niej takim ono było.