Rozsypane puzzle. Osobliwe przypadki ks. Maliny

Prawdziwa rewelacja. Książka, którą połyka się w jeden wieczór nie mogąc zrezygnować z ciekawości co będzie dalej. Napisana ze swadą, z pazurkiem, ale momentami staje się też wyciskaczem łez. Antypody intelektualnych rozkmin, w których czasami nie wiadomo o co chodzi. Jednak po przeczytaniu okazuje się, że treść zapada głęboko i wraca w różnych sytuacjach codziennego zabiegania i staje się nie tyle drogowskazem, co głosem w wewnętrznym dialogu jaki towarzyszy chwilom wyboru, podejmowania decyzji. Książka jest świetnie ilustrowana przez panią Martę Makarczuk – artystkę związaną z krakowską Akademią Sztuk Pięknych. I właśnie te ilustracje pozornie dystansujące czytelnika, paradoksalnie jeszcze bardziej pozwalają wejść w groteskowy świat rozsypanych opowieści. Oczywiście są też słabe strony – po przeczytaniu, żal, że to już koniec.

Ks. Mirosław Maliński – Niewiele brakowało, a zostałby geodetą lub oddałby się pracy społeczno-politycznej. A może zająłby się ceramiką, żyjąc we wspólnocie monastycznej? Lokomotywa jego życia co jakiś czas natrafiała na kolejne życiowe rozjazdy, a on uparcie twierdzi, że wajcha znajdowała się w rękach Opatrzności. Ale jak już natrafił na trop, postanowił być wierny jednej pasji. Stał się długodystansowcem, czyli jak każdy szewc zaczął pilnować swojego kopyta. Zdecydował: „Zapuścić korzenie, wgryźć się w podłoże. Pozwolić pomysłom rozrastać się i żyć własnym życiem, by dały dużo cienia dla tych, którzy chcą tam znaleźć wytchnienie”. Zatem ponad dwadzieścia lat temu zamieszkał na strychu ze studentami i do dziś tam żyje.